Legenda o dwóch wieżach mariackich 

     Za panowania Bolesława Wstydliwego postanowiono rozbudować Kościół Mariacki, dobudowując do korpusu kościoła dwie wieże.

     Dwaj specjaliści od budowy wież podjęli wyzwanie. Byli to bracia. Starszy

z nich rozpoczął budowę wieży południowej, a młodszy wieży północnej.

Starszy z braci szybko ukończył swoją budowę, wprowadzając w zachwyt mieszkańców miasta, smukłością i doskonałą proporcją budowli. Wieża była

zwieńczona strzelistym hełmem w stylu gotyckim.

Sława starszego brata szybko rozprzestrzeniła się na inne kraje i wkrótce zaproponowano mu budowę pałacu na Węgrzech.

     Po powrocie do Krakowa, obejrzał wieżę brata, która zdawała się być solidniejsza w konstrukcji, niż jego budowla. Przeraziła go myśl, że druga wieża będzie wyższa i bardziej okazalsza aniżeli pierwsza, jego wieża.

Gnany zazdrością i zawiścią w gospodzie, w której przesiadywał i do której to jednego wieczora przybył młodszy z braci, opętany złością, ugodził śmiertelnie nożem swego młodszego brata.

     Zabójca popadłwszy w rozpacz, pobiegł do swej wieży, chcąc zakończyć żywota przez rzucenie się z najwyższej części budowli. W połowie drogi na szczyt wieży ujęła go straż, a on sam został oddany pod sąd. Wydano wyrok śmierci przez ścięcie głowy na gilotynie.

     Strach padł na mieszkańców Krakowa, gdy pewnego dnia pękły z trzaskiem sklepienia nawy głównej w kościele. Kościół został zamknięty na długi czas. Dopiero po paru latach udało się ściągnąć budowniczego z Moraw, który zasklepił pęknięcia w nawie głównej.

     Co do wieży młodszego z braci. Postanowiono nie kończyć budowli, ze względu na ryzyko ponownych pęknięć w kościele. Tym sposobem wieża młodszego brata nie przerosła dzieła starszego.